دی شب از تنهائی جان با خودم گفتم برای ثواب هم که شده در آخرین شب ماه رمضان و شب عید فطر آیاتی از قرآن بخوانم و ارادتی بنمایم تا سعادتی ببرم. چون زیاد به عربی آگاه نیستم مثنوی معنوی گشودم تا از
مثنوی معنوی مولوی ه هست قرآن زبان پهلوی آیاتی برای خود زمزمه کنم.
چندی پیش قصه سلیمان و بلقیس را شروع کرده بودم و باقی آنرا میخواندم. در باقی قصه اهل سبا، قصه اندر قصه اندر قصه شد و قصه ابراهیم ادهم، آن شاه زن ملک برهم به پیش آمد و دل از این غصه به ریش آمد که چرا قرنها پیش از تمدن امروزی و با آن آگاهی و امکانات، آن ادهم ملک هم زن از اشارتی که یک حرف آن حتی در خواب هم بس است دانست که ملاقات اله از تخت جاه نشاید و این امر حبابی است بر آب و آبی است از سراب وآن سرابی که ببینند به خواب وآن خواب چه خواب، خواب بد مست خراب
و امروز نه به خواب و بلکه در عهد شباب و اوقات کتاب، مدیران این ملک گلاب و روسای ادارات شهر خراب هنوز دست بر سینه و پیشانی به تخت وضوی ضیافت گرفته اند و تا قیامت به نماز ریاست ایستاده اند و این نماز را سلامی نمی گویند و همواره در تکبیره الاحرام اند.
گفت پیرا گرچه من در محنتم حیرت اندر حیرت اندر حیرتم که چرا همچو ادهم که
زچشم خویش و خلقان دور شد همچو عنقا در جهان مشهور شد
ما نیز این نماز را که به تکبیره الاحرام ریاست شروع کرده ایم زودتز سلام نمی گوئیم و به سلامت نمی رسیم.

  ¶